Urodził się 8 kwietnia 1884 roku w Warszawie w bardzo zamożnej rodzinie o tradycjach ziemiańskich. Jego ojciec walczył w powstaniu styczniowym, był jednym z założycieli Politechniki Warszawskiej i znanym przemysłowcem. Rodzice zapewnili mu bardzo dobre wychowanie, wszczepili umiłowanie ojczyzny i szacunek wobec osób z tak zwanego marginesu.

            W wieku 20 lat ukończył z wyróżnieniem najlepsze warszawskie Prywatne Męskie Gimnazjum Aleksandra Edwarda Rontalera. W tym samym roku Kazimierz rozpoczął naukę Seminarium Duchownym w Lublinie, po 4 latach, w 1908 roku przyjął święcenia kapłańskie i został skierowany na dalsze studia w Insbruku. Po powrocie do Lublina powierzono mu odbudowę kościoła św. Piotra i pracę w Gimnazjum im. Stanisława Staszica. Uczył tam języka łacińskiego. Języka łacińskiego uczył też w Seminarium Duchownym. Był wielkim społecznikiem. W 1915 roku założył Męskie Gimnazjum im. Jana Hetmana Zamoyskiego. Po 18 latach pracy w tej szkole został zwolniony, z powodu swoich poglądów politycznych. Podjął wtedy pracę w Gimnazjum biskupim. Zapamiętano, że był bardzo wymagającym nauczycielem, ale bardzo dobrym, utalentowanym pedagogiem. Opiekował się też drużyną harcerską.

            Po wybuchu II wojny światowej nie zaprzestał działalności patriotycznej. Wiedział że będzie aresztowany – ostrzeżono go, nie ukrywał się. 11 stycznia 1940 roku osadzono go w ciężkim więzieniu na Zamku w Lublinie. Po pół roku przewieziono go do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a następnie do Dachau. Nadludzka praca, tortury, głodowe porcje jedzenia przyczyniły się do wyczerpania fizycznego. Jako niezdolny do pracy został przez Niemców zamordowany w komorze gazowej 6 maja 1942 roku. Miał 58 lat.

            Beatyfikowany był 13 czerwca 1999 roku w Warszawie przez Jana Pawła II.