Urodziła się 9 lutego 1656 roku w Viterbo we Włoszech, miał jeszcze troje rodzeństwa. Pochodziła z zamożnej rodziny, jej ojciec był lekarzem. W rodzinie otrzymała staranne wychowanie chrześcijańskie. W 7 roku życia rozpoznała swoje powołanie do życia zakonnego. Od dziecka wiele się modliła. W wieku 20 lat wstąpiła do Zakonu Sióstr Dominikanek w swoim mieście, była przekonana, że spełnia swoje długotrwałe pragnienie i że taka jest wola Boża wobec niej. Kilka miesięcy później zmarł jej ojciec i zmuszona była wrócić do rodzinnego domu, by zaopiekować się chorą matką. Po śmierci matki nie wróciła do klasztoru, ale zaczęła w swoim domu gromadzić matki ze swoimi dziećmi na modlitwę różańcową. Poznała wtedy problemy z jakimi się borykają. Postanowiła pomóc w chrześcijańskim wychowaniu dziewcząt z ubogich rodzin. Miała 29 lat, gdy wraz z dwoma towarzyszkami, za zgodą miejscowego biskupa, otworzyła pierwszą we Włoszech powszechną szkołę dla dziewcząt, aby zapewnić im pełne wychowanie chrześcijańskie i przygotować je do zadań w społeczeństwie. Były to początki instytutu, który z czasem przybrał nazwę Zgromadzenie Pobożnych Nauczycielek Róży Venerini. Przez wielu była niezrozumiana, jednak mimo oporów i przeszkód kontynuowała rozpoczęte dzieło, które przynosiło dobre owoce. Zakładała coraz więcej szkół i kształciła przyszłe nauczycielki. Po 28 latach istnienia szkół, założyła pierwszą taką szkołę w Rzymie. Papież Klemens XI osobiście zwizytował tą szkołę i podziękował jej za to, że przyczynia się do uświęcenia Rzymu. W ciągu swojego życia założyła ponad 40 szkół. Opiekowała się dziećmi, młodzieżą, chorymi i całymi rodzinami – zawsze chciała służyć Panu Jezusowi i troszczyć się o zbawienie ludzi. Była przekonana, że edukacja moralna i zawodowa kobiet przyczyni się do odnowy moralnej społeczeństwa.

            Zmarła 7 maja 1728 roku w Rzymie. Jej beatyfikacja odbyła się 4 maja 1952 roku.