Urodziła się 22 października 1876 roku w Białej Cerkwi na Ukrainie, ok. 80 km na południe od Kijowa. Pochodziła z rodziny hrabiowskiej. Miała 6 lat gdy rodzina przeniosła się do Warszawy. W wieku 11 lat przystąpiła do Pierwszej komunii św. Wielkim autorytetem, także w wychowaniu religijnym była jej babka księżna Pelagia Sapieha Czacka. Róża była wszechstronnie uzdolniona, o jej wykształcenie dbał ojciec. Do 14 roku życia jej nauczycielką była jej matka, a później – dobrze przygotowane nauczycielki domowe. Dobrze znała język francuski, angielski, niemiecki, rosyjski i łacinę. Przygotowywana była do podejmowania odpowiedzialnych funkcji w wielkim świecie, była dziedziczką wielkiego majątku, otwierała się przed nią kariera życiowa. Miała 18 lat, gdy w czasie jazdy konnej – którą bardzo lubiła – doznała urazu oka, po 4 latach całkowicie straciła wzrok. Podejmowane leczenie było bezskuteczne. Jeden z ówczesnych wybitnych okulistów powiedział jej, że nie odzyska już wzroku i poradził by zajęła się pomocą ludziom niewidomym. Skorzystała z tej rady. W ciągu 10 lat odwiedziła placówki pomagające niewidomym w Austrii, Francji i Szwajcarii, zapoznała się tam z osiągnięciami w tej dziedzinie. Podjęła samodzielne studia tyflologiczne.
Po powrocie do Polski w 1908 roku założyła w Warszawie Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi. Schronisko dla niewidomych utrzymywane było wyłącznie z jej własnych funduszy. Inicjowała też inne formy pomocy, które pozwalały niewidomym na przystosowanie się do życia w społeczeństwie i zapewniały formację religijną, chciała by ludzie niewidomi widzieli sens swojego życia.
Lata 1914-18 – czas I wojny światowej przeżyła w Żytomierzu na Wołyniu. Tam przygotowywała się do życia zakonnego i tam je rozpoczęła. Po powrocie do Warszawy zajęła się reorganizacją podupadłych w czasie wojny placówek pomagających niewidomym. A także opieką nad tworzącym się Zgromadzeniem Zakonnym Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, które zostało powołane do służby ludziom ociemniałym i do wynagradzania za duchową ślepotę świata.
W 1922 roku otrzymała 5 morgów ziemi w Laskach pod Warszawą. Tam przeniosło się Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi i inne dzieła pomocy niewidomym. Tworzyli je niewidomi, siostry zakonne i współpracownicy świeccy – było to działanie nowatorskie. Róża Czacka zapraszała do współpracy wiele wybitnych osobistości, a także kapłanów (wśród nich był min. ks. Stefan Wyszyński, późniejszy Prymas Polski). Ośrodek w Laskach w okresie międzywojennym był centrum odnowy katolicyzmu w Polsce. Zakład dla Niewidomych funkcjonował także w czasie II wojny światowej.
Matka Czacka – tak ją nazywano - dążyła do tego, by przez właściwe wykształcenie, ludzi niewidomych przygotować do samodzielnego życia w społeczeństwie. Najgłębszym jej pragnieniem było, by niewidomi, w pełni przyjmując swoje kalectwo, stali się apostołami wśród widzących, zwłaszcza „niewidomych na duszy”, ludzi oddalonych od Boga wskutek niewiary lub grzechu.
Po wojnie, mimo, że jej siły coraz bardziej słabły aktywnie uczestniczyła w odbudowie i rozbudowie ośrodka dla niewidomych w Laskach, a gdy już nie mogła pracować – modliła się i ofiarowała swoje cierpienie w intencji tego dzieła.
Matka Czacka zmarła w Laskach 15 maja 1961 roku.
Całe życie Matki Czackiej było służbą niewidomym. Była pierwszą osobą w Polsce, która rozpoczęła zakrojoną na szeroka skalę systemową opiekę nad niewidomymi. Ofiarowała im nie tylko swoje życie, ale też odziedziczony majątek.
Wniosła ogromny wkład w rozwój tyflologi (nauki o niewidomych). Przez prezydenta Wojciechowskiego została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za działalność na rzecz niewidomych, Ignacy Mościcki wręczył jej Złoty Krzyż Zasługi, prezydent Lech Kaczyński pośmiertnie odznaczył ją Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Założycielka i prezes Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi, krzewicielka polskiej tyflologii, założycielka Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża beatyfikowana była 12 września 2021 roku razem z kard. Stefanem Wyszyńskim, Prymasem Tysiąclecia.
