Urodził się w 1811 roku na terenie dzisiejszej Tajlandii. Był chrześcijaninem, ojcem rodziny. W życiu kierował się wymaganiami przykazania miłości Boga i bliźniego. Rodzinę utrzymywał z rybołówstwa. Był bardzo szanowany w swojej rodzinie i wiosce. W sierpniu 1861 roku rozpoczęły się w Wietnamie prześladowania chrześcijan. Żołnierze rządowi skonfiskowali jego majątek i aresztowali go. Ponieważ Dominik miał chore nogi i trudno mu było chodzić, żołnierze obiecali, że zwolnią go po otrzymaniu okupu. Nie zgodził się. Chciał dać świadectwo swojej wiary. Dziewięć miesięcy czekał na proces sądowy. W więzieniu znosił głód, pragnienie, kajdany i inne trudności, jednak nigdy nie narzekał. Pocieszał współwięźniów i zachęcał do wytrwania w wierze. Często był wyprowadzany na ulicę, by na oczach przechodniów podeptał krzyż – czyli wyparł się wiary. Nie zrobił tego. Obiecywano mu za to uwolnienie i dużą kwotę pieniędzy. Odpowiadał, że bogactwo tego świata przeminie i nie może przynieść trwałego szczęścia, może je zapewnić tylko Pan Bóg i Bóg może dać życie wieczne. Taka postawa rozzłościła urzędników państwowych. Został skazany na karę śmierci przez spalenie. Rankiem 5 czerwca 1862 roku wchodził na stos śpiewając pieśni i prosząc Boga o łaskę wytrwania do końca. Miał 51 lat, gdy oddał życie za wiarę w Pana Boga na północy Wietnamu. Jest jednym z Męczenników Wietnamskich.

            29 kwietnia 1951 roku był beatyfikowany, a kanonizowany 19 czerwca 1988 roku.