Przyszła na świat w lutym 1374 roku w rodzinie króla Ludwika Węgierskiego Andegawena i Elżbiety, księżniczki bośniackiej jako ich trzecia, najmłodsza córka. Większość dzieciństwa przeżyła w pięknym, bogatym zamku w Budzie. Otrzymała tam staranne wykształcenie.
Na prośbę dostojników polskich, zrezygnowała z małżeństwa z Wilhelmem Habsburgiem i zgodziła się na objęcie tronu polskiego. Po przybyciu do Polski, 16 października 1384 roku, dziesięcioletnia Jadwiga była koronowana na króla Polski. Jadwiga przez dwa lata samodzielnie, jakkolwiek pod opieką panów polskich, sprawowała władzę królewską w Polsce. Bardzo aktywnie i odpowiedzialnie angażowała się w życie polityczne. Zgodziła się, choć musiała zrezygnować ze swoich planów, na małżeństwo z wielkim księciem litewskim Władysławem Jagiełłą. 15 lutego 1386 roku Jagiełło przyjął chrzest św. w katedrze na Wawelu. Trzy dni później zawarł związek małżeński z Jadwigą. 4 marca tegoż roku Jagiełło był koronowany na króla Polski. Jadwiga złożyła wielką ofiarę rezygnując ze swoich planów życiowych, uczyniła to w trosce o chrystianizację Litwy i utwierdzenie pokoju w Europie. W trosce o dobro duchowe Polski otaczała się ludźmi wykształconymi. Dzięki jej inicjatywie powstał Wydział Teologiczny Akademii Krakowskiej, później Uniwersytetu Jagiellońskiego. Otworzyła Polskę na naukę i myśl europejską.
Jadwiga doświadczyła w swoim życiu wielu cierpień: cierpiała gdyż wybierając dobro Polski i Litwy zrezygnowała z małżeństwa z Wilhelmem Habsburgiem i poślubiła Władysława z Litwy. Cierpiała niesprawiedliwie posądzona o niewierność wobec Władysława. Cierpiała z powodu braku macierzyństwa: to że Jadwiga została matką dopiero u kresu życia, było jej wielkim bólem, jako króla-dynasty, ale także jako kobiety, która pragnęła potomstwa. 22 marca 1399 roku urodziła córkę Elżbietę Bonifację, która zmarła po 3 tygodniach, a królowa Jadwiga – 17 lipca 1399 roku w wieku 25 lat. Jako król Polski rządziła krajem 2 lata, a jako królowa u boku Jagiełły – 13 lat.
Napisano o niej: „Kobietą dla Kościoła i dla Ojczyzny najbardziej zasłużoną była błogosławiona Jadwiga, królowa Polski, która sprawiedliwością i troskliwą miłością rządziła swoim narodem, popierała rozszerzanie wiary i kultury chrześcijańskiej i jak światło postawione na świeczniku świętością życia i dziełami ozdobiła wspólnotę kościelną i świecką. (...) Wraz z mężem, który dochował obietnic złożonych przed zaślubinami, Jadwiga czynnie uczestniczyła w życiu Królestwa polsko-litewskiego; miała własny dwór i kancelarię, i podejmowała obowiązki administracyjne, popierając sprawiedliwość i pokój tak w sprawach wewnętrznych, jak i w załatwianiu spraw z innymi państwami. Prawo Boże było w jej życiu i działalności najwyższą wartością. [...] Dla chorych założyła wiele szpitali i nie szczędziła pomocy biednym. Mimo młodego wieku zawsze działała z roztropnością, męstwem i łagodnością, mając na uwadze chwałę Boga, dobro Kościoła i swojego ludu. «Była zwierciadłem czystości, pokory i prostoty». Praktykowała umiarkowanie w używaniu dóbr ziemskich i post, unikała próżnej chwały i przepychu, swoją nadzieję złożyła w Bogu i pragnęła wiecznej nagrody.”
Kanonizowana była 8 czerwca 1997 roku i wtedy papież Jan Paweł II Powiedział o niej min.: „Najgłębszym rysem jej krótkiego życia, a zarazem miarą jej wielkości, jest duch służby. Swoją pozycję społeczną, swoje talenty, całe swoje życie prywatne całkowicie oddała na służbę Chrystusa, a gdy przypadło jej w udziale zadanie królowania, oddała swe życie również na służbę powierzonego jej ludu.”
Modlitwa
Boże, życie wiernych i chwało pokornych, Ty uczyniłeś świętą Jadwigę, królową, gorliwą krzewicielką wiary i miłości, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy stali się apostołami prawdy i dobra. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
