6 maja wspominamy św. Franciszka de Montmorency Laval, biskupa.
Urodził się 30 kwietnia 1623 roku w Montigny-sur-Avre we Francji w jednej z najzacniejszych, arystokratycznych rodzin francuskich. Gruntowne wykształcenie i formację kapłańską otrzymał w szkole jezuickiej. Święcenia kapłańskie przyjął w 1 maja 1647 roku. Bardzo ofiarnie pracował w Paryżu, w czasie wizytacji w parafiach wprowadzał w życie zasady Soboru Trydenckiego, opiekował się opuszczonymi dziećmi. Po 6 latach spotkał się z misjonarzem, który przyjechał z terenu dzisiejszego Wietnamu, by prosić o misjonarzy. Ożywiło się jego pragnienie wyjazdu na misje z czasów seminaryjnych. Wyjazd do Wietnamu nie był możliwy. Na 4 lata wycofał się z życia duszpasterskiego i przebywał na pustelni Jean’a de Bernieres-Louvigny wielkiego mistyka francuskiego w Caen. Intensywne życie modlitewne łączył z dziełami charytatywnymi.
3 czerwca 1658 r. został mianowany pierwszym wikariuszem apostolskim Nowej Francji, czyli dzisiejszej Kanady. 8 grudnia przyjął święcenia biskupie, a w czerwcu 1659 roku przybył do Nowego Świata, by objąć swą misję. Zastał tam 5 parafii i ok. 2500 wiernych. Po 5 latach wikariat apostolski podniesiono do rangi diecezji Dubec, w został pierwszym biskupem. Jednym z najważniejszych problemów była ochrona Indian przed wyzyskiem i pijaństwem. Kolonizatorzy czerpali z tego wielkie zyski, ale demoralizowali Indian. Obłożył karą ekskomuniki chrześcijan sprzedających alkohol Indianom. W 1679 roku uzyskał do króla Ludwika XIV dekret zakazujący sprzedaży alkoholu rdzennym mieszkańcom Kanady. Z tego powodu popadał w częste konflikty z miejscowymi władzami, jednak dzięki temu, że posiadał wielkie poparcie we Francji, powodowało to częste zmiany gubernatorów.
Jako biskup tworzył nowe parafie, zorganizował strukturę nowopowstałej diecezji. Przypadający mu majątek rodzinny przeznaczył na utworzenie w 1663 roku pierwszego seminarium diecezjalnego w Québec’u. 5 lat później założył niższe seminarium i szkołę rzemiosła artystycznego. Troszczył się o ubogich a także wychowanie dzieci, zakładał dzieła charytatywne. W wieku 63 lat zakończył ostatnią wizytację rozległej diecezji i zrezygnował z pełnienia funkcji biskupa diecezjalnego, ale nie wygasł w nim zapał misyjny. Jako emeryt osiadł w seminarium, przede wszystkim modlił się i pomagał ubogim. W czasie nieobecności swojego następcy, chętnie go zastępował. Zmarł 6 maja 1708 roku, w czasie zastępstwa.
Jan Paweł II beatyfikował go 22 czerwca 1980 roku, papież Franciszek kanonizował 3 kwietnia 2014 roku.
W czasie beatyfikacji Jan Paweł II powiedział o nim: „szlachetny syn Francji, ożywiony charyzmatem misyjnym, mógł aspirować do najbardziej obiecujących karier ludzi świeckich, ale wolał wielkodusznie odpowiedzieć na wołanie Chrystusa, który zaprosił go do głoszenia Ewangelii w odległych krajach. Wybrany jako wikariusz apostolski w „Nowej Francji”, obdarzony charyzmatem biskupa, osiadł w Quebecu i z niestrudzoną gorliwością poświęcił się krzewieniu królestwa Bożego, oddał się posłudze Indianom; nieustannie podróżował po ogromnym terenie swojej diecezji; założył seminarium w Quebec’u, które później przekształciło się w „Uniwersytet Laval”, jeden z pierwszych współczesnych uniwersytetów katolickich, troszczących się ze szczególną troską o księży, zakonników i zakonnice; uzyskał od Stolicy Apostolskiej pozwolenie na utworzenie w Paryżu seminarium dla „misji zagranicznych”. Maria od Wcielenia, która poprzedzała go w Kanadzie dwadzieścia lat wcześniej, a obecnie jest z nim beatyfikowana, napisała po jego przybyciu: „Jest to człowiek o wielkich zasługach i wybitnych cnotach; zaświadczam, że żyje jako święty apostoł.”
