31 maja wspominamy bł. Jakuba Salomoni, zakonnika.

Urodził się w Wenecji w 1231 roku, jako jedyny syn w bogatej szlacheckiej rodzinie. Gdy był małym dzieckiem, zmarł jego ojciec, a matka wtedy wstąpiła do zakonu Sióstr Cysterek. Wychowywała go babcia ze strony matki. W wieku 17 lat wstąpił do Zakonu Dominikanów w Castello na terenie włoskiej Umbrii, wcześniej sprzedał znaczny majątek i rozdał ubogim. W Zakonie spotkał m. in. Mikołaja Boccasini, również dominikanina, późniejszego papieża Benedykta XI – błogosławionego. Większość życia spędził w klasztorze dominikańskim w Forli w regionie Emilia Romana.

W zakonie znany był z tego, że dużo pościł, pokutował, podejmował dzieła miłosierdzia, bardzo wiernie i gorliwie zachowywał Regułę Zakonną. Bardzo wielu ludzi przychodziło do niego do spowiedzi, umiał dawać dobre rady. Z wielką miłością czcił Pana Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie i miał też wielkie nabożeństwo do Matki Bożej, często odmawiał różaniec. Obdarowany był nadzwyczajnymi darami duchowymi: miał dar uzdrawiania chorych, szczególnie na raka i dar proroctwa. Choć miał dar uzdrawiania, sam cierpiał z powodu choroby nowotworowej, którą ukrywał przed otoczeniem.

Kiedyś w klasztorze schronił się człowiek, który dokonał strasznego morderstwa. Dzięki dobroci bł. Jakuba nie tylko przyznał się do popełnionego czynu, pokutował, ale jeszcze poprosił, by Jakub był jego kierownikiem duchowym.

Zmarł w Forli 31 maja 1314 roku w wieku osiemdziesięciu trzech lat. Beatyfikowany był w 1526 roku.