1 czerwca wspominamy św. Hannibala Marię di Francia, prezbitera.
Hannibal urodził się 5 lipca 1851 roku w Mesynie na Sycylii w rodzinie arystokratycznej. Miał 15 miesięcy, gdy zmarł jego ojciec. Miał jeszcze troje rodzeństwa. Kilka lat wychowywała go ciotka, po jej śmierci wrócił do rodzinnego domu. Kształcił się w szkole cysterskiej, mieszkał wtedy w internacie. Często swoje porcje jedzenia oddawał ubogim. Od dziecka był bardzo pobożny, otrzymał pozwolenie na codzienne przyjmowanie Komunii św., i bardzo wyczulony na ludzką biedę.
W wieku 17 lat odkrył powołanie do kapłaństwa. Rozpoczął naukę w seminarium. Jako diakon spotkał prawie niewidomego żebraka, zaopiekował się nim. Po przyjęciu świeceń kapłańskich 16 marca 1878 roku uzyskał pozwolenie na zamieszkanie w Dzielnicy Awiniońskiej w Mesynie, uważaną za ziemię przeklętą. Z miłości do Pana Jezusa zamieszkał w miejskich slumsach wśród najbiedniejszych, nieszczęśliwych, pozbawionych jakiejkolwiek opieki. Nie wycofał się z pracy wśród nich mimo, że nie był rozumiany ani przez kapłanów, ani przez rodzinę, ani przez biedaków, którym służył, nie wycofał się gdyż w nich widział oblicze Pana Jezusa. Wtedy jeszcze bardziej wzmogła się jego modlitwa o powołania kapłańskie. Napisał: „Jak to możliwe, że prosi się o deszcz i o wszystkie inne potrzeby, a zapomina się prosić Dobrego Boga o kapłanów.” Powołał do istnienia zgromadzenie Córek Bożej Gorliwości i zgromadzenie Księży Rogacjonistów Serca Jezusowego. W liście do papieża św. Piusa X pisał: „Poświęciłem się od młodości tym świętym słowom Ewangelii: „Rogate ergo.” W moich instytutach sieroty, ubodzy, kapłani, zakonnice codziennie modlą się do Najświętszego Serca Jezusa i Maryi, św. Józefa i świętych Apostołów, aby obdarzyli Kościół wybitnymi i świętymi kapłanami, ewangelicznymi robotnikami potrzebnymi do mistycznego żniwa dusz.”
Zmarł 1 czerwca 1927 roku w Mesynie.
Coroczny Dzień Modlitw o Powołania, ustanowiony przez Pawła VI w 1964 roku, można uważać za odpowiedź Kościoła na inicjatywy św. Hannibala.
Beatyfikowany był 7 października 1990 roku, w czasie trwania Synodu Biskupów na temat: „Formacja kapłanów we współczesnym świecie”, kanonizowany – 16 maja 2004 roku. Wtedy Ojciec św. powiedział o nim: „«Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę» (J 14, 23). W tych słowach Ewangelii dostrzegamy zarys duchowości Hannibala, który z miłości do Pana poświęcił całe swoje życie duchowemu dobru bliźniego. Ze względu na nie zwracał uwagę przede wszystkim na pilną potrzebę wypełniania ewangelicznego polecenia: «Rogate ergo... — Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo» (Mt 9, 38).
Ojcom rogacjonistom i siostrom ze Zgromadzenia Córek Bożej Gorliwości polecił dokładać wszelkich starań, aby modlitwa o powołania była «nieustanna i powszechna». Do tego o. Hanibal zachęca też młodzież naszych czasów, kierując do niej swe zwięzłe i często powtarzane wezwanie: «Zakochajcie się w Jezusie Chrystusie».
Z tej opatrznościowej intuicji zrodził się w Kościele wielki ruch modlitwy o powołania. Gorąco pragnę, aby przykład o. Hannibala inspirował i umacniał również w naszych czasach tego rodzaju działalność duszpasterską.”
