Norbert urodził się ok. 1080 r. w Xanten, w północno zachodniej części  Niemiec w bogatej, w hrabiowskiej rodzinie spokrewnionej z ówczesnymi władcami Europy, min. cesarzem Niemiec. Kształcił się w szkole przy katedrze w Kolonii i na dworze cesarza Henryka V. Przygotowywał się do kapłaństwa, a jednak prowadził bardzo światowy tryb życia. Spędzał czas na wystawnych, dworskich ucztach, polowaniach, imponowali mu ludzie prowadzący podobnie jak on, beztroski tryb życia.

W 1115 roku gdy z impetem jechał konno na kolejną ucztę, w czasie burzy tuż koło niego uderzył piorun. Stracił przytomność, otarł się o śmierć. Usłyszał głos: „Norbercie dokąd zmierzasz?” Przeraził się. Odczytał to wydarzenie jako znak, jako może ostatnie ostrzeżenie. Nawrócił się radykalnie. Zerwał z dotychczasowym sposobem życia, odwrócił się od towarzystwa ludzi wielkich tego świata, które tak uwielbiał i cenił. Zrzekł się wszystkich godności i tytułów, majątek sprzedał i rozdał ubogim. Wstąpił do klasztoru OO. Benedyktynów w Segeberg, na północy Niemiec, w 1118 roku przyjął święcenia kapłańskie. W czasie rekolekcji, które trwały 40 dni przygotowywał się do odprawienia pierwszej Mszy św. Rok później po uzyskaniu pozwolenia od papieża Gelazego II podjął duszpasterstwo w Niemczech i Francji. Dużo się modlił, czytał, rozważał Słowo Boże, a potem głosił je ludziom. Szedł boso w duchu pokuty od wsi do wsi, od miasta do miasta i głosił Słowo Boże, katechizował, nauczał prawd wiary – był wędrownym kaznodzieją. Szerzył kult Najświętszej Eucharystii, uczył ludzi adoracji Najświętszego Sakramentu. Głosił kazania o Matce Bożej. W 1120 roku założył Zakon Norbertanów i nieco później Sióstr Norbertanek.

W 1126 roku został arcybiskupem Magdeburga w Saksonii, w środkowej części Niemiec. Zaczął swoją pracę od wymagań stawianych księżom, wychowywał księży do gorliwej służby, dbał o ich wykształcenie, zakładał, że jeżeli księża – pasterze będą święci, doskonali – pociągną ludzi do Pana Boga. Oczywiście nie wszystkim się to podobało. Niektórzy kapłani buntowali się przeciw niemu.

Mówiono o nim że „był wielkim wśród możnych, małym wśród ubogich, dla wszystkich uprzejmym”; wreszcie dzięki szczególnemu darowi wymowy „niósł gorejące Boże słowo, które paliło wady, rozwijało cnoty, napełniało mądrością dusze odpowiednio usposobione”.

Zmarł w 1234 roku w Magdeburgu. Jego doczesne szczątki spoczywają w Pradze stolicy Czech.