Urodził się w Brescii na północy Włoch, 26 listopada 1841 roku. Urodził się w ubogiej rodzinie, to ubóstwo zwiększyło się po śmierci jego matki. Miał wtedy 9 lat. Dzięki pomocy dziadka i życzliwego Księdza Proboszcza z pobliskiej miejscowości nie został dzieckiem ulicy, ale kapłanem. W wieku 24 lat przyjął święcenia kapłańskie. W czasie 13 lat pracy w kilku parafiach, szczególną troską otaczał chłopców – młodocianych pracowników powstających wtedy fabryk. Pomagał im przystosować się do warunków życia w mieście, przygotowywał do pracy zawodowej i otaczał opieką duchową i materialną. Był dla nich wielkim autorytetem. Sam stwierdził, że sukcesy wychowawcze zawdzięczał temu, że każdy dzień rozpoczynał kilkugodzinną modlitwą. Powrócił do Brescii i korzystając z dotychczasowych doświadczeń i przy pomocy kilku życzliwych kapłanów utworzył „Instytut Rzemieślników”. Było to miejsce w którym chłopcy przybywający ze wsi do pracy w mieście mogli mieszkać, przygotowywać się do pracy w fabrykach, zdobywać wykształcenie zawodowe. Po pewnym czasie kształcił też przyszłych rolników. Dbał o ich wychowanie moralne i duchowe. Jego dzieło rozrastało się mimo piętrzących się trudności. Współpracownikami i kontynuatorami jego dzieła byli i są członkowie zgromadzenia męskiego Najświętszej Rodziny z Nazaretu i zgromadzenia Sióstr Pokornych Służebnic Pańskich, które założył.
Ks. Jan zmarł 25 kwietnia 1913 roku, miał 72 lata.
Beatyfikowany był 12 października 1997 roku, Jan Paweł II tak opisał jego życie i dzieło: „«Wtedy Jezus spojrzał z miłością na niego» (Mk 10, 21). Te ewangeliczne słowa można odnieść do duchowego i apostolskiego doświadczenia ks. Jana Piamarty, założyciela Zgromadzenia Najświętszej Rodziny z Nazaretu, którego dziś oglądamy w chwale niebieskiej.
On również, idąc w ślady Chrystusa, potrafił wskazać wielu małym chłopcom i młodzieńcom Chrystusa, poznać Jego miłość i wymagania. Dzięki jego gorliwości duszpasterskiej wielu z nich mogło z radością wejść w dorosłe życie, nauczyli się bowiem zawodu, a przede wszystkim spotkali Jezusa i usłyszeli Jego orędzie zbawienia. Dzieło apostolskie nowego błogosławionego jest wielostronne i obejmuje różne sfery życia społecznego: świat pracy w przemyśle i na roli, szkolnictwo i ruch wydawniczy. Wywarł on znaczny wpływ na życie diecezji Brescia i całego Kościoła.
Skąd ten niezwykły mąż Boży czerpał siły potrzebne do tak różnorodnej działalności? Odpowiedź jest prosta: wytrwała i żarliwa modlitwa była źródłem niestrudzonego zapału apostolskiego i dobroczynnego wpływu, jaki wywierał na wszystkich, których spotykał. Jak potwierdzają świadectwa współczesnych, on sam mówił: «Dzięki modlitwie człowiek staje się mocny mocą Boga samego… Omnia possum». Wszystko jest możliwe z Bogiem, przez Niego i z Nim.”
21 października 2012 roku w czasie kanonizacji papież Benedykt XVI dopowiedział jeszcze o nim: „Jan Chrzciciel Piamarta, kapłan z diecezji Brescia, był wielkim apostołem miłosierdzia i młodzieży. Dostrzegał potrzebę obecności katolicyzmu w kulturze i społeczeństwie współczesnego świata i dlatego z całym swym światłym humanizmem i dobrocią poświęcił się chrześcijańskiemu, moralnemu i zawodowemu kształceniu nowych pokoleń. Ożywiany niezachwianą ufnością do Bożej Opatrzności i głębokim duchem ofiarności, stawiał czoło przeszkodom i trudom, powołując do życia różne dzieła apostolskie, w tym: Instytut Robotniczy, Wydawnictwo Queriniana, zgromadzenie męskie Najświętszej Rodziny z Nazaretu i zgromadzenie Sióstr Pokornych Służebnic Pańskich. Tajemnica jego aktywnego i pracowitego życia tkwiła w długich godzinach spędzanych na modlitwie. Gdy był przepracowany, poświęcał więcej czasu na osobiste spotkanie z Panem. Przedkładał nade wszystko przebywanie przed Najświętszym Sakramentem, rozważał mękę, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, aby czerpać siłę duchową i ponownie wyruszać na zdobywanie ludzkich serc, zwłaszcza ludzi młodych, aby ich doprowadzać na nowo do źródła życia, dzięki coraz to nowym inicjatywom duszpasterskim.”
