Urodził się 25 grudnia 1873 roku w rodzinie arystokratów rumuńskich. Był synem dyplomaty rumuńskiego i arystokratki francuskiej, wnukiem ostatniego hospodara Mołdawii. Ochrzczony i wychowany w Rumuńskim Kościele Prawosławnym. Miał 8 lat gdy jego ojciec zmarł w Petersburgu w czasie pełnienia misji dyplomatycznej. Wtedy matka z dziećmi przeniosła się w swoje rodzinne strony do Tuluzy, by zapewnić im wykształcenie. Ponieważ w okolicy nie było cerkwi prawosławnej, uczestniczył w nabożeństwach protestanckich. Studiował najpierw prawo, a później w Wolnej Szkole Nauk Politycznych. Przerwał naukę po 2 latach z powodu choroby, wyjechał do Rumunii i kontynuował naukę prywatnie. Gdy stan zdrowia na to pozwalał wyjechał do Rzymu i podjął studia w Kolegium św. Tomasza z Akwinu. W 1905 roku uzyskał doktorat z teologii i licencjat z filozofii. W Rzymie podjął decyzję o przejściu na katolicyzm, wyznanie wiary miało miejsce 13 kwietnia 1902 roku w bazylice św. Sabiny w Rzymie, (mimo iż sprzeciwiała się temu jego matka). Pragnął zostać kapłanem, a nawet mnichem, o zawieszenie tej decyzji prosił go osobiście papież Pius X. W Grecji studiował jeszcze historię religijną i polityczną Rumunii i równocześnie podejmował działalność charytatywną. Gdy w 1906 roku wrócił do Rumunii sprowadził tam Siostry Szarytki, otworzył pierwszą bezpłatną klinikę, szpital, sanatorium i pierwszą stację Pogotowia Ratunkowego. Dużo podróżował, podejmował działalność dyplomatyczną – z polecenia Stolicy Apostolskiej i charytatywną – z potrzeby serca.
Ciągle w nim trwała tęsknota za kapłaństwem. Święcenia kapłańskie przyjął 7 października 1923 roku, miał prawie 50 lat (matka już wtedy nie żyła). Zaraz po święceniach otrzymał pozwolenie sprawowania liturgii w obrządku łacińskim i bizantyjskim. Posługę kapłańską podjął w ubogiej paryskiej dzielnicy Villejuif gdzie była tylko jedna kaplica. Sam żył skromnie, ale pracował bardzo gorliwie i przyczynił się do ożywienia wiary parafian. Posługiwał też w Paryżu w kościele dla cudzoziemców. Spotykał wśród nich artystów, polityków, filozofów.
Od 1927 roku brał udział w przygotowaniach do Kongresów Eucharystycznych, wiązało się to z podróżami.
Wybuch II wojny światowej zastał go w Rumunii, mimo nalegań został w kraju. Podejmował pracę duszpasterską i charytatywną szczególnie wobec rannych i jeńców wojennych. Co tydzień spowiadał w więzieniu kobiecym, kiedyś, gdy sprawował tam posługę kapłańską, rozpoczęło się bombardowanie, nie uciekł do schronu jak mu proponowano, solidarnie został z więźniarkami.
Od sierpnia 1944 roku nasiliły się represje wobec Kościoła w Rumunii. Aresztowano go 18 listopada 1952 roku i za „szpiegostwo na rzecz Watykanu” po prawie rocznym, okrutnym śledztwie skazano na 3 lata łagru w miejscowości Jilava. Był nieludzko traktowany, i mimo to, jeszcze podtrzymywał na duchu współwięźniów. Zapłakał tylko raz: gdy mu uniemożliwiono spowiedź. Gdy umierał 16 maja 1954 roku, w wieku 80 lat, przy jego pryczy modlił się duchowny prawosławny, pastor protestancki, tatarski imam i młody Żyd.
Był księdzem, spowiednikiem, kierownikiem duchowym, wykładowcą, naukowcem, dyplomatą. Duszpasterzem koronowanych głów, przywódców państw, polityków, filozofów, artystów, pisarzy, teologów, anarchistów, okultystów, homoseksualistów i prostytutek. Prekursorem ekumenizmu. Męczennikiem. Błogosławionym - Kościół ogłosił go 31 sierpnia 2013 roku w Bukareszcie.
