Pochodził z Nikozji, miasta na Sycylii i tam przeżył prawie całe swoje życie. Urodził się 5 listopada 1715 roku jako syn Filipa i Karmeli. Na chrzcie otrzymał imię Filip – tak jak jego ojciec. Ojca nie znał, gdyż zmarł miesiąc po jego narodzeniu. Matka sama wychowywała troje dzieci. Wychowywała w biedzie, ale dawała dzieciom przykład dobrego i pobożnego życia. Filip nie uczył się w szkole – tak jak większość sycylijskich dzieci, ale od najmłodszych lat pomagał, a potem pracował w warsztacie szewskim, który został po ojcu. Ich dom sąsiadował z klasztorem OO. Kapucynów, często chodził do ich kościoła. Od dziecka był bardzo pobożny, szczególnie kochał Matkę Bożą. Przyjaźnił się z zakonnikami i od dziecka bardzo chciał zostać bratem zakonnym. 8 lat prosił o przyjęcie do Zakonu, wiedział, że jako analfabeta nie będzie mógł zostać kapłanem, ale chciał być bratem zakonnym. Jego pragnienie spełniło się gdy miał 28 lat. Po krótkiej formacji, otrzymał habit i imię zakonne – Feliks. Skierowano go do pracy w rodzinnym mieście. W Nikozji przez 40 lat pełnił w klasztorze różne posługi, był kwestarzem, furtianem, ogrodnikiem, szewcem i pielęgniarzem. Jako kwestarz z wielką pokorą pukał do drzwi bogatych mieszkańców miasta i okolicznych miejscowości i prosił o jałmużnę, którą hojnie rozdawał potrzebującym. Dawał nie tylko dobra materialne, wielu ludzi, często zamożnych i wykształconych szukało rady i pomocy u Brata analfabety. Za wszystko zawsze dziękował Panu Bogu i ludziom. Ponieważ nie potrafił czytać, bardzo pilnie słuchał kazań i zapamiętywał fragmenty Pisma św., które powtarzał min. dzieciom, które katechizował napotkane na ulicach. W czasie takiej katechezy zawsze dawał dzieciom coś ze swoich dobrze zaopatrzonych kieszeni. W każdą niedzielę odwiedzał więźniów i przynosił im jedzenie. Dbał nie tylko potrzeby materialne ludzi ubogich, ale też o ich potrzeby duchowe. Gdy już u schyłku życia siły go opuszczały i nie mógł pracować jak poprzednio, pomagał chorym braciom w klasztorze.
Brat Feliks był wielkim czcicielem Najświętszego Sakramentu, wiele godzin spędzał na adoracji. Praktykował surowe posty i pokuty. Znany był z wielkiego posłuszeństwa wobec przełożonych. Już za życia dokonywał cudów.
Zmarł 31 maja 1787 roku w Nikozji. Beatyfikował go papież Leon XIII 12 lutego 1888 roku. 23 października 2005 roku papież Benedykt XVI dokonał jego kanonizacji. Powiedział wtedy: „Ten pokorny brat kapucyn, wybitny syn ziemi sycylijskiej, wierny najprawdziwszym wyrazom tradycji franciszkańskiej, był stopniowo kształtowany i przemieniany przez miłość Boga, przeżywaną i aktualizowaną w miłości bliźniego. Brat Feliks pomaga nam odkryć wartość małych spraw, nadających wartość życiu i uczy nas wychwytywać sens rodziny i służby braciom, ukazując nam, że prawdziwa i trwała radość, której gorąco pragnie serce każdego człowieka, jest owocem miłości.”[1]
[1] https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/06-02c.php3
