Był zakonnikiem z Zakonu OO. Benedyktynów w Anglii. W połowie XII w. przybył do Andrii, miasta koło Bari na południu Włoch. Został biskupem Andrii. Zmarł pod koniec XII w. Czczony jest w Andrii i jest patronem tego miasta.

            Przyszedł na świat ok. 1100 roku w północnej Anglii w rodzinie katolickiej. Rodzina nie była zbyt zamożna, mimo to ukończył studia teologiczne w Paryżu i tam przyjął święcenia kapłańskie. Jako kapłan wrócił do swojej rodzinnej miejscowości i pracował jako duszpasterz, jednak o wiele bardziej pociągało go życie zakonne. Gdy miał ok. 40 lat wstąpił do klasztoru OO. Benedyktynów. Po pewnym czasie przeniósł się do o wiele surowszego Klasztoru OO. Cystersów. Tam dużo czasu poświęcał modlitwie, podejmował surowe posty i pokuty. Miał dar uwalniania ludzi opętanych przez złego ducha. Był człowiekiem prostym, skromnym, wyrozumiałym i miłosiernym dla innych. Zaraz po śmierci 7 czerwca 1159 roku uważany był za świętego. Do jego grobu przybywali liczni pielgrzymi.

            Przyszła na świat w lutym 1374 roku w rodzinie króla Ludwika Węgierskiego Andegawena i Elżbiety, księżniczki bośniackiej jako ich trzecia, najmłodsza córka. Większość dzieciństwa przeżyła w pięknym, bogatym zamku w Budzie. Otrzymała tam staranne wykształcenie.

            Na prośbę dostojników polskich, zrezygnowała z małżeństwa z Wilhelmem Habsburgiem i zgodziła się na objęcie tronu polskiego. Po przybyciu do Polski, 16 października 1384 roku, dziesięcioletnia Jadwiga była koronowana na króla Polski. Jadwiga przez dwa lata samodzielnie, jakkolwiek pod opieką panów polskich, sprawowała władzę królewską w Polsce. Bardzo aktywnie i odpowiedzialnie angażowała się w życie polityczne. Zgodziła się, choć musiała zrezygnować ze swoich planów, na małżeństwo z wielkim księciem litewskim Władysławem Jagiełłą. 15 lutego 1386 roku Jagiełło przyjął chrzest św. w katedrze na Wawelu. Trzy dni później zawarł związek małżeński z Jadwigą. 4 marca tegoż roku Jagiełło był koronowany na króla Polski. Jadwiga złożyła wielką ofiarę rezygnując ze swoich planów życiowych, uczyniła to w trosce o chrystianizację Litwy i utwierdzenie pokoju w Europie. W trosce o dobro duchowe Polski otaczała się ludźmi wykształconymi. Dzięki jej inicjatywie powstał Wydział  Teologiczny Akademii Krakowskiej, później Uniwersytetu Jagiellońskiego. Otworzyła Polskę na naukę i myśl europejską.

            Jadwiga doświadczyła w swoim życiu wielu cierpień: cierpiała gdyż wybierając dobro Polski i Litwy zrezygnowała z małżeństwa z Wilhelmem Habsburgiem i poślubiła Władysława z Litwy. Cierpiała niesprawiedliwie posądzona o niewierność wobec Władysława. Cierpiała z powodu braku macierzyństwa: to że Jadwiga została matką dopiero u kresu życia, było jej wielkim bólem, jako króla-dynasty, ale także jako kobiety, która pragnęła potomstwa. 22 marca 1399 roku urodziła córkę Elżbietę Bonifację, która zmarła po 3 tygodniach, a królowa Jadwiga – 17 lipca 1399 roku w wieku 25 lat. Jako król Polski rządziła krajem 2 lata, a jako królowa u boku Jagiełły – 13 lat.

            Napisano o niej: „Kobietą dla Kościoła i dla Ojczyzny najbardziej zasłużoną była błogosławiona Jadwiga, królowa Polski, która sprawiedliwością i troskliwą miłością rządziła swoim narodem, popierała rozszerzanie wiary i kultury chrześcijańskiej i jak światło postawione na świeczniku świętością życia i dziełami ozdobiła wspólnotę kościelną i świecką. (...) Wraz z mężem, który dochował obietnic złożonych przed zaślubinami, Jadwiga czynnie uczestniczyła w życiu Królestwa polsko-litewskiego; miała własny dwór i kancelarię, i podejmowała obowiązki administracyjne, popierając sprawiedliwość i pokój tak w sprawach wewnętrznych, jak i w załatwianiu spraw z innymi państwami. Prawo Boże było w jej życiu i działalności najwyższą wartością. [...] Dla chorych założyła wiele szpitali i nie szczędziła pomocy biednym. Mimo młodego wieku zawsze działała z roztropnością, męstwem i łagodnością, mając na uwadze chwałę Boga, dobro Kościoła i swojego ludu. «Była zwierciadłem czystości, pokory i prostoty». Praktykowała umiarkowanie w używaniu dóbr ziemskich i post, unikała próżnej chwały i przepychu, swoją nadzieję złożyła w Bogu i pragnęła wiecznej nagrody.”

            Kanonizowana była 8 czerwca 1997 roku i wtedy papież Jan Paweł II Powiedział o niej min.: „Najgłębszym rysem jej krótkiego życia, a zarazem miarą jej wielkości, jest duch służby. Swoją pozycję społeczną, swoje talenty, całe swoje życie prywatne całkowicie oddała na służbę Chrystusa, a gdy przypadło jej w udziale zadanie królowania, oddała swe życie również na służbę powierzonego jej ludu.”

Modlitwa

Boże, życie wiernych i chwało pokornych, Ty uczyniłeś świętą Jadwigę, królową, gorliwą krzewicielką wiary i miłości, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy stali się apostołami prawdy i dobra. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

            Urodził się 18 marca 1890 roku we Lwowie. Był chorowitym dzieckiem, a równocześnie bardzo uzdolnionym. W nieco starszym wieku interesował się radiotechniką. Po uzyskaniu świadectwa maturalnego wstąpił do Zakonu OO. Franciszkanów Konwentualnych. Po formacji zakonnej i studiach przyjął święcenia kapłańskie 2 czerwca 1924 roku w Krakowie. Pracował jako kapłan w różnych klasztorach franciszkańskich. W Grodnie kilka lat współpracował ze św. Maksymilianem Kolbe w redakcji „Rycerza Niepokalanej”. Z O. Maksymilianem współpracował jeszcze potem przez kilka lat w klasztorze w Niepokalanowie. W 1936 roku przełożeni wysłali go ponownie do klasztoru w Grodnie. Tam 21 marca 1940 roku aresztowali go Rosjanie. Przebywał w areszcie domowym na probostwie w pobliskiej wiosce i pomagał tamtejszemu Ks. Proboszczowi. Po kilku miesiącach postanowił uciec i przedostać się do Wilna. Został aresztowany przez Niemców. Przebywał krótko w kilku obozach przejściowych. 8 maja 1940 roku o. Innocentego przetransportowano do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Po 4 tygodniach głodu, poniewierki, tortur zginął 6 czerwca 1940 roku. Tuż przed śmiercią do kapłana współwięźnia powiedział: „Ja już odchodzę do Niepokalanej, a ty pozostań i rób swoje.” Prowadzony przez Niemca odmawiał modlitwy do św. Antoniego, którego bardzo czcił przez całe życie. Miał 50 lat.

            Beatyfikowany był 13 czerwca 1999 roku w Warszawie.