Urodził się w Prowansji w 1375 roku w bardzo religijnej rodzinie. Kazania głoszone przez jednego z OO. Dominikanów tak go urzekły, że postanowił wstąpić do tego Zakonu. Życie zakonne w rodzinnym mieście rozpoczął jako młody człowiek. Wkrótce wyjechał by studiować, a potem by uczyć studentów. Wiele czasu poświęcał na głoszenie kazań. Podczas epidemii dżumy w 1415 roku opiekował się chorymi w Aix na południu Francji, za co był bardzo ceniony i szanowany. Dzięki swoim zdolnościom i pomocy finansowej królowej Francji odnowił sanktuarium św. Marii Magdaleny w Saint-Maximin-la-Sainte-Baume w Prowansji. Zadbał nie tylko o odbudowę kościoła, ale troszczył się o potrzeby duchowe pielgrzymów. Był również cenionym malarzem. W zakonie przez wiele lat pełnił funkcję przełożonego.

            Zmarł w klasztorze w Aix, w 1450 roku, miał 75 lat.

            Urodziła się w pierwszej połowie VI w. na terenie dzisiejszej Francji. Wychowywana była przez św. Radegundę, żonę króla Francji, która później została mniszką. Agnieszka zdobyła gruntowne wykształcenie. Gdy powierzono jej funkcję opatki, z wielką roztropnością kierowała klasztorem, w którym mieszkało ok. 200 sióstr. Dzięki jej mądrości zażegnany został konflikt z miejscowym biskupem. Już za życia ceniona była za świętość i mądrość. Zmarła ok. 586 roku w klasztorze w Poitiers.

            Urodził się między 1184 a 1190 rokiem, w bogatej, szlachetnej i wpływowej rodzinie w Portugalii. Jego ojciec był radcą i kamerdynerem dworskim oraz prefektem Combry. Rodzice pragnęli by był kapłanem, król – zaprzyjaźniony z rodziną - bardzo hojnie obdarował go dobrami materialnymi. W Paryżu studiował medycynę i teologię. Niektóre źródła podają, że jako młody człowiek prowadził życie niezgodne z zasadami chrześcijańskimi. W 1229 roku powrócił do Portugalii. Przeżył nawrócenie, rozdał posiadane dobra i wstąpił do Zakonu Dominikańskiego. Studiował filozofię i teologię. Był bardzo gorliwym zakonnikiem już za życia uważano go za świętego.

            Zmarł w Święto Wniebowstąpienia Pańskiego 1265 roku w klasztorze dominikańskim w Santarém.

            Beatyfikowany był 9 marca 1748 roku.

            W dniu kanonizacji 16 października 1983 roku ojciec św. Jan Paweł II wyczerpująco przedstawił życie św. Leopolda Mandić’a. W homilii mówił o nim: „Był on heroicznym sługą pojednania i pokuty za swoich dni.

            Urodzony w Castelnovo (Bocche di Cattaro), (w Dalmacji) w wieku 16 lat opuścił dom rodzinny i swoją ziemię, aby wstąpić do seminarium kapucynów w Udine (w północno wschodniej części Włoch). Życie jego upłynęło bez wielkich wydarzeń: kilkakrotnie, zwyczajem kapucynów, był przenoszony z klasztoru do klasztoru, i nic poza tym. Ostatni przydział otrzymał do klasztoru w Padwie, gdzie pozostał aż do śmierci.

            A przecież właśnie w to ubogie, na zewnątrz niepozorne życie zstąpił Duch Święty i wzniecił nową wielkość — heroiczną wierność Chrystusowi, franciszkańskim ideałom, kapłańskiej służbie braciom

            Święty Leopold nie pozostawił dzieł teologicznych czy literackich, nie był erudytą ani też nie był twórcą dzieł społecznych. Dla tych wszystkich, którzy go znali, był tylko ubogim bratem zakonnym — niepozornym i chorowitym. (Był niski, miał 135 cm wzrostu, miał wadę wymowy – jąkał się i z tego powodu nie mógł głosić kazań.)

            O jego wielkości stanowi co innego: poświęcenie się, oddanie siebie samego, dzień po dniu, przez cały okres kapłańskiego życia, to znaczy przez 52 lata spędzone w ciszy, ukryciu, w ubóstwie (…) „dobry pasterz daje życie swoje za owce” (J 10, 11). Brat Leopold był w konfesjonale zawsze: gotów służyć, uśmiechnięty, ostrożny i skromny, dyskretny powiernik i wierny ojciec dusz, pełen szacunku mistrz i doradca duchowy, wyrozumiały i cierpliwy.

            Chcąc określić go jednym słowem, tak jak za życia czynili to jego penitenci i współbracia, można by powiedzieć o nim, że był spowiednikiem. Jedyną rzeczą, którą umiał, było spowiadanie. A przecież właśnie w tym leży jego wielkość. W jego usunięciu się, by dać miejsce prawdziwemu Pasterzowi dusz. O swoim zaangażowaniu wyrażał się w ten sposób: „Ukryjmy wszystko, nawet to, co może wydawać się darem Bożym, aby nie czynić z tego towaru na sprzedaż. Tylko Bogu cześć i chwała! Winniśmy — jeśli to tylko możliwe — przejść po ziemi jak cień, który nie pozostawia po sobie śladu”. A gdy pytano go, jak może tak żyć, odpowiadał: „To jest moje życie!”. (…)

            Co pozostawało świętemu Leopoldowi? Komu i czemu posłużyło jego życie? Pozostali mu bracia i siostry, którzy utracili Boga, miłość, nadzieję. Biedne ludzkie istoty, potrzebujące Boga, które błagały o Jego przebaczenie, Jego pociechę, Jego pokój i pogodę ducha. Tym „ubogim” święty Leopold oddał swoje życie, za nich ofiarował swój ból i swoją modlitwę, ale przede wszystkim z nimi sprawował sakrament pojednania. Tutaj przeżywał swój charyzmat. Tutaj wyraziły się w stopniu heroicznym jego cnoty. Sprawował sakrament pojednania, spełniając swą posługę niejako w cieniu ukrzyżowanego Chrystusa. Jego wzrok utkwiony był w Krzyżu, który wisiał nad klęcznikiem penitenta. Ukrzyżowany był zawsze na pierwszym miejscu. „To On przebacza, On rozgrzesza!” On, Pasterz owczarni…

            Święty Leopold spełniał swą posługę pogrążony w modlitwie i kontemplacji. Był spowiednikiem, który nieustannie się modlił; był spowiednikiem, który na co dzień żył zatopiony w Bogu.”

            Dopowiedzenie: w czasie I wojny światowej trafił do więzienia, bo nie chciał się wyrzec chorwackiego obywatelstwa. Zakładał sierocińce, opiekował się ubogimi. Przez całe życie zmagał się ze słabościami i chorobami. Zmarł w wieku 76 lat 30 lipca 1942 roku w Padwie z powodu choroby nowotworowej przełyku. Jest patronem spowiedników, penitentów i chorych na raka.

            Beatyfikowany był 2 maja 1976 roku, a kanonizowany 16 października 1983 roku.