31 marca wspominamy bł. Natalię Tałasiewicz, dziewicę i męczennicę.

Urodziła się w Rzeszowie 9 kwietnia 1906 roku, w rodzinie wielodzietnej, jej ojciec był urzędnikiem skarbowym. Mimo trudności finansowych rodzice zadbali o jej gruntowne wykształcenie. Była bardzo zdolną uczennicą, także uzdolnioną muzycznie – uczyła się gry na skrzypcach – mimo iż naukę musiała przerywać z powodu od dzieciństwa dokuczających jej chorób. Jako nastolatka określiła cel swojego życia: „aby drugim czynić dobrze”. I realizowała go, zawsze była aktywna społecznie.

W 1921 roku rodzina wyprowadziła się do Poznania, tam spodziewano się poprawy sytuacji materialnej. Natalia podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Poznańskim, zwieńczone pracą dyplomową „Mickiewicz a muzyka”. Jako studentka bardzo aktywnie angażowała się w działalność Sodalicji Mariańskiej, społeczną, literacką a równocześnie bardzo dbała o własny rozwój duchowy: często uczestniczyła w rekolekcjach, czytała dzieła z dziedziny teologii duchowości. Po ukończeniu studiów podjęła pracę jako nauczycielka w szkołach poznańskich. Była nauczycielką „nowoczesną”, niezwykle twórczą. Zdobywała autorytet poprzez stawianie sobie coraz to nowych i wyższych wymagań, zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym. Jej celem w życiu zawodowym było wychowywanie i kształcenie młodzieży „dla Boga”. Spodziewała się, że nadchodzą trudne dla Polski czasy, więc przygotowywała młodzież do trwania i bronienia wartości katolickich, by wojna „nie wyjałowiła ich dusz z poczucia piękna i dobra” – takie miała plany na przyszłość. Po 8 latach znajomości, zerwała zaręczyny, odkrywała powołanie do samotności, wiedziała, że jako osoba samotna, może być bardziej dyspozycyjna w apostolstwie.

Bardzo lubiła podróże, była w Wilnie, w Norwegii, uczestniczyła w uroczystościach kanonizacyjnych św. Andrzeja Boboli w Rzymie, wtedy też zwiedziła wiele włoskich miast. Nigdy nie traciła czasu. Potrafiła podporządkować swoim planom niedomagania fizyczne. Samodzielnie i odważnie szukała swej własnej drogi ku świętości. „Nie oddzielam życia najbardziej szarego od ideałów, ku którym podążam. Wszystko, praca, nauka, sen, przyjemność, jedzenie, wszystko wciągam w swój program doskonalenia się.”

W czasie wojny znalazła się w Krakowie. Tam uczyła w warunkach konspiracji. Po odpowiednim przygotowaniu jako przedstawicielka Rządu londyńskiego wyjechała do Niemiec by apostołować wśród kobiet wywiezionych tam na roboty przymusowe. W 1943 trafiła do kobiet, które były wycieńczone nadmierną pracą, niedożywione, ale też zdemoralizowane pijaństwem, prostytucją, kradzieżami, bójkami. Wśród nich apostołowała: głosiła katechezy, organizowała nabożeństwa, modlitwy, a także deklamowała wiersze, organizowała jasełka, koncerty na miarę tamtejszych warunków.

Na początku 1944 została zdekonspirowana. Po brutalnym śledztwie przewieziona do obozu dla kobiet w Ravensbruck, tam też kontynuowała swoją misję ewangelizacyjną. Została zagazowana we Wielką Sobotę 31 marca 1945 roku – następnego dnia obóz został wyzwolony.

Bł. Natalia jako świecka kobieta dała świadectwo miłości do Pana Jezusa do końca.

27 marca wspominamy bł. Panaceę Muzzi,  dziewicę i męczennicę.

Panacea urodziła się w miejscowości Quarona, w północno-zachodnich Włoszech, w Piemoncie, w Alpach Pennińskich, ok. 1368 r. Jej rodzicami byli Wawrzyniec i Maria. Matka umarła gdy miała 3 latka.  Ojciec, w trosce, by nie cierpiała z powodu braku miłości macierzyńskiej, ożenił się ponownie z Małgorzatą, wdową, która miała córkę z poprzedniego małżeństwa. Macocha i przyrodnia siostra bardzo źle odnosiły się do Dziewczynki. Wyśmiewały, a nawet szykanowały ją za pobożność; za to, że pomagała ubogim, chorym starszym, za to że była zwyczajnie dobra, usłużna, uprzejma dla innych. Obarczały ją licznymi, często ciężkimi pracami w domu i gospodarstwie. Znosiła to cierpliwie. Jednym z jej stałych obowiązków, było wypasanie owiec. Tą pracę lubiła, bo mogła wyjść z domu i samotnie się modlić w starym kościółku św. Jana Chrzciciela w górach. Wieczorem 27 marca 1383 roku, macocha zaniepokojona tym, że mimo późnej pory nie wracała z owcami do domu poszła w góry, by jej szukać. Znalazła ją zatopioną w modlitwie w kościółku św. Jana Chrzciciela. W przypływie złości tak dotkliwie ją pobiła, że ją zabiła. (Gdy uświadomiła sobie co zrobiła, rzuciła się z krawędzi przepaści – popełniła samobójstwo.) Wokół ciała Panacei szybko zgromadzili się ludzie. Pochowano ją w Ghemme, odległym o ok. 20 km, w grobie jej rodzonej matki. Panacea miała 15 lat.

Kult młodej Pasterki, rozwinął się szybko. Już na początku 1400 roku zostały wybudowane dwie kaplice ku jej czci: jedna na miejscu męczeństwa, na Błogosławionej Górze, druga w Ghemme, gdzie została pochowana, na Błogosławionej Równinie. Głównym ośrodkiem jej kultu jest kościół w Ghemme. Do jej relikwii przechowywanych w dużej krypcie, pielgrzymują liczni wierni pochodzący z Valsesia i z Novarese w pierwszy piątek maja. Pielgrzymi najczęściej udają się tam pieszo. Poprzez wieki przywiązanie ludzi do Panacei nie ustaje, jedną z form kultu jest peregrynacja jej relikwii po okolicznych kościołach. Inną formą miłości do miłości do Błogosławionej, są malowidła przedstawiające szczegóły z jej życia i okoliczności śmierci, umieszczone w wielu kościołach w tamtej okolicy.

Panacea najczęściej jest przedstawiana w momencie męczeństwa, z tradycyjnymi atrybutami: wrzecionem – którym zabiła ją macocha, stadem owiec lub z wiązką płonących drew, które, według tradycji,  miały się same zapalić, aby zawiadomić mieszkańców o jej śmierci, lecz może bardziej prawdopodobnie jako pamiątka ognisk palonych w dzień jej wspomnienia.

Jest wzorem świętości świeckich. Świętości świeckiej osoby, która wiarę realizuje w codzienności, której wiara pozwala przezwyciężać przeciwności i nieporozumienia, a wzmacniana jest modlitwą i świadectwem miłości, aż do śmierci. Kult zaaprobowany został w 1867 r.

28 marca wspominamy bł. ks. Dominika Maçaj - prezbitera i męczennika.

Bł. Ks. Dominik Maçaj, męczennik z Albanii, urodził się w pobliżu Szkodry 5 lutego 1920 roku. Uczył się w szkole prowadzonej przez księży jezuitów najpierw w kraju, potem wyjechał do Rzymu i kontynuował naukę na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana. 19 marca 1944 roku w Rzymie przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do kraju pracował jako wikary w Sheldii w pobliżu Szkodry. Zastąpił kapłana, który został zabity przez komunistów. Bardzo ofiarnie pracował jako kapelan wojskowy. W Albanii w tym czasie Kościół był bardzo prześladowany. Chrześcijanie za najmniejszy przejaw życia religijnego byli aresztowani, więzieni, torturowani, wielu, wielu z nich poniosło śmierć męczeńską.

Ks. Dominik w styczniu 1947 roku został zmobilizowany, powołany do jednostki wojskowej w Përmet na południu kraju. Kilka dni później spóźnił się do koszar, gdyż jako kierowca samochodu medycznego uczestniczył w niegroźnym wypadku drogowym. Został oskarżony o sabotaż i szpiegostwo na rzecz Watykanu – jego wielkim obciążeniem było to, że studiował w Rzymie i znał jęz. włoski! Zarzucono mu zdradę ojczyzny. Stosowano wobec niego przez 15 dni najokrutniejsze - nie do opisania – tortury. Nie mógł przyznać się do wmawianej mu nieprawdy. W czasie przesłuchań milczał, a był tak zmaltretowany, że nawet koledzy nie mogli go poznać. Nie wytoczono mu nawet pozorowanego, pokazowego procesu.

Na śmierć skazali go komuniści w jednostce wojskowej. Zakuto go w kajdany, pozbawiono munduru, w nocy, nago stanął pod murem, gdzie dokonywano egzekucji. Przed nim stało 8 żołnierzy gotowych do strzału, a on upadł na kolana i zaczął się cicho modlić. Upomniany, odpowiedział: „Zostaw mnie w spokoju” i dalej się modlił. Nagle, zwracając się do plutonu, powiedział dobitnie: „Przed Bogiem, do którego idę i przed wami, drodzy żołnierze, oświadczam, że zostałem zamordowany z powodu nienawiści do Kościoła katolickiego. I mówię to bez zgorzknienia, żalu i nienawiści do tych, którzy do mnie strzelają.” I zawołał:  „Niech żyje Chrystus Król! Niech żyje Papież! Niech żyje Albania!”. Nie zginął po pierwszej serii strzałów. Jeszcze się poruszał i dalej się modlił. Niektórzy z plutonu egzekucyjnego zaświadczali, że jest niewinny i prosili o ułaskawienie, ale członkowie Partii Komunistycznej żądali: Kula w łeb. Miał 27 lat, gdy 28 marca 1947 roku w Përmet, zginął z nienawiści do wiary i Kościoła.

Ks. Dominik krótko posługiwał jako kapłan, ale przez wiernych został zapamiętany jako kapłan pełen miłości, pokorny, skromny i zawsze gotowy do służby. Został beatyfikowany w Szkodrze w dniu 5 listopada 2016 roku wraz z 37 Męczennikami z Albanii.

25 marca wspominamy św. Marię Alfonsynę Danil Ghattas, dziewicę, fundatorkę zgromadzenia Sióstr od Najświętszego Różańca.

Maria Alfonsyna urodziła się w Jerozolimie 4 października 1843 roku w głęboko wierzącej, wielodzietnej rodzinie chrześcijańskiej. Ochrzczona została jako 7 tygodniowe niemowlę. Podstawy wiary chrześcijańskiej poznawała w rodzinie. Już w wieku 5 lat zaczęła się uczyć w szkole Sióstr św. Józefa od Objawienia, które kilka miesięcy wcześniej przyjechały do Jerozolimy. W wieku 9 lat przyjęła Sakrament Bierzmowania. Tak bardzo pociągnęło ją świadectwo życia sióstr, że gdy miała14 lat przyłączyła się do ich wspólnoty. W wieku 17 lat, po odbytej formacji, przyjęła habit zakonny i otrzymała imię Maria Alfonsyna. Z wielkim oddaniem i poświęceniem katechizowała dzieci, czasem były to jej rówieśniczki. Nie tylko katechizowała, ale też uczyła czytania i pisania: przyczyniała się do walki z analfabetyzmem, zwłaszcza wśród kobiet, przyczyniała się do podniesienia ich pozycji społecznej, walczyła z ubóstwem, szczególnie moralnym. Spontanicznie zapoznawała dzieci i dorosłych z modlitwą różańcową. Z taką samą gorliwością kontynuowała pracę katechetyczną i nauczycielską w Betlejem, gdzie została przeniesiona. Tam, 6 stycznia 1874 – w uroczystość Objawienia Pańskiego, gdy razem z siostrami odmawiała różaniec pierwszy raz doświadczyła objawienia Matki Bożej, miała wtedy 31 lat. Później wiele razy objawiała się jej Niepokalana i prosiła, by założyła zgromadzenie zakonne. Zwierzyła się ze swoich doświadczeń patriarsze Jerozolimy. Ten chcąc jej pomóc wskazał jej kierownika duchowego, gdy po pewnym czasie musiał wyjechać – wskazał następnego. Posłusznie spełniała ich polecenia. Była bardzo dyskretna, nikt oprócz kierownika duchowego nie wiedział o jej przeżyciach mistycznych. Dopiero na łożu śmierci powiedziała o swoich notatkach.

W lipcu 1880 roku razem z pięcioma dziewczętami zamieszkała w małym klasztorze i pod opieką O. Józefa Tonnous’a rozpoczął istnienie Instytut Sióstr od Najświętszego Różańca. S. Alfonsyna dopiero po kilku latach formalnie otrzymała zwolnienie ze ślubów złożonych w zgromadzeniu Sióstr św. Józefa od Objawienia i mogła wstąpić i rozpocząć formację w tworzącym się Instytucie Sióstr od Najświętszego Różańca. Były trudności, ale przybywało nowych członkiń i S. Alfonsyna mogła otwierać nowe domy zakonne na terenie Ziemi Świętej. Bardzo ofiarnie przez 15 lat pracowała w założonym przez siebie domu w Betlejem.

Ostatnie lata życia spędziła w Ain Karem. Tam na początku marca 1927 roku stan jej zdrowia zaczął się pogarszać, zmarła 25 marca 1927 roku. Testamentem jaki zostawiła siostrom były słowa usłyszane od Maryi: „Różaniec jest waszym skarbem”. Beatyfikowana była 22 listopada 2009 roku, a kanonizowana 17 maja 2015, wtedy papież powiedział o niej: „Siostra Maria Alfonsyna Danil Ghattas dobrze zrozumiała, co to znaczy jaśnieć miłością Boga w apostolstwie, stając się świadkiem łagodności i jedności. Daje nam ona jasny wzór, jak bardzo ważne jest branie odpowiedzialności jeden za drugiego, jak bardzo ważne jest poświęcenie życia na służbę drugim.”