15 kwietnia wspominamy św. Damiana z Molokai, prezbitera, zakonnika.

Józef de Veuster urodził się 3 stycznia 1840 roku w Tremelo w Belgii, we flamandzkiej, katolickiej, pobożnej, rodzinie chłopskiej. Rodzina utrzymywała się z handlu pijawkami i rolnictwa. Dwie z jego sióstr wstąpiły do zgromadzenia sióstr urszulanek, a starszy brat do zgromadzenia Sercanów Białych. Rodzice zapewnili mu możliwość nauki. Miał 18 lat, gdy z ojcem odwiedził swojego brata w klasztorze Sercanów Białych w Louvain. Po rozmowie z bratem, oznajmił ojcu, że zostaje w klasztorze. Jako że przerwał naukę sugerowano, że zostanie bratem zakonnym – zgodził się, choć nie zgasło w nim dziecięce pragnienie bycia misjonarzem w dalekich krajach. Przełożeni pozwolili mu kontynuować naukę, gdy zauważyli jego niezwykłe zdolności. Znowu przerwał naukę, gdy przełożony prosił o wyjazd na misje. Po ponad 4 miesięcznej podróży 19 marca 1864 roku z kilkoma zakonnikami dotarł na Hawaje. Szybko uzupełnił formację i 21 maja 1864 roku miejscowy biskup udzielił mu święceń kapłańskich. Przez pierwszych 9 lat pracował jako misjonarz na Hawajach – przede wszystkim głosił Dobrą Nowinę o zbawieniu ludziom, którzy jeszcze nie znali Boga.

W 1873 roku biskup prosił kapłanów by podjęli misję wśród trędowatych na wyspie Molokai. O. Damian zgłosił się bez wahania, wyjechał z nim jeszcze jeden kapłan. Władze świeckie zdecydowały, by chorych na trąd – była to wtedy choroba nieuleczalna – izolować na wyspie Molokai. Dowożono tam żywność i inne produkty, lecz byli sami pozbawieni jakiejkolwiek pomocy. O. Damian zaczął od wybudowania kościoła dla 600 chorych parafian i organizacji opieki duszpasterskiej. Dzięki jego staraniom doprowadzono wodę pitną. Stał się członkiem tej wspólnoty: dzielił z nimi życie, wspólnie siadał do stołu, rozmawiał, pocieszał, leczył, opatrywał rany, zorganizował szkołę, orkiestrę dętą, ujeżdżalnię koni, uczył uprawy ziemi, pomagał w budowaniu drewnianych domów, by nie mieszkali w ruderach. Był duszpasterzem, przyjacielem, nauczycielem, cieślą, budowniczym, stolarzem, kucharzem – wiarygodnym świadkiem miłości Boga. Trędowatym zesłańcom przywrócił nadzieję. Stał się jednym z nich – zaraził się trądem i jak oni osamotniony: przełożony nakazał mu pozostanie na wyspie, a współbrat musiał go opuścić. Służył trędowatym ostatkiem sił. Siły do heroicznej posługi czerpał z modlitwy: codziennie znajdował czas na adorację Najświętszego Sakramentu. Gdy umierał 15 kwietnia 1889 roku mając 49 lat, wśród trędowatych pracowały już Siostry Franciszkanki, wiedział, że jego dzieło będzie kontynuowane. (Jednym z kontynuatorów był bł. O. Jan Bejzym.)

4 czerwca 1995 roku, beatyfikował go Jan Paweł II, a kanonizował 11 października 2009 roku Benedykt XVI. Tak o nim powiedział w homilii: „Józef, który w Zgromadzeniu przyjął imię Damian, w wieku 23 lat, opuścił rodzinną Flandrię, by głosić Ewangelię w innej części świata, na Hawajach. Jego działalność misyjna, która dawała mu wiele radości, w miłości osiąga swój szczyt. Nie bez lęku i oporów postanawia udać się na wyspę Molokai, by posługiwać trędowatym, którzy tam żyli, zapomniani przez wszystkich; tym samym wystawia się na ryzyko zarażenia chorobą. Wśród nich czuł się jak w domu. Ten sługa Słowa stał się w ten sposób sługą cierpiącym, był trędowatym wśród trędowatych przez ostatnie cztery lata życia.

Aby pójść za Chrystusem, o. Damian nie tylko opuścił swoją ojczyznę, ale także wystawił na szwank swoje zdrowie; dlatego — jak mówi Słowo Jezusa z dzisiejszej Ewangelii — otrzymał życie wieczne (por. Mk 10, 30). Damian w Ewangelii odnalazł sens życia i świadczył o niej najbiedniejszym w tamtych czasach.

12 kwietnia wspominamy św. Teresę od Jezusa z Andów, dziewicę.

Juana Fernandez Solar urodziła się 13 lipca 1900 r. w Santiago de Chile w zamożnej i pobożnej rodzinie. Dwa dni później była ochrzczona. Była czwartym z sześciorga dzieci, wyjątkowo kochaną przez rodziców i rodzeństwo. Nie miała jeszcze 7 lat gdy straszy brat nauczył jej modlitwy różańcowej. W wieku 10 lat przyjęła Pierwszą Komunię św. i kilka miesięcy później Sakrament Bierzmowania. Rodzice zapewnili jej naukę i wychowanie w najlepszej szkole w mieście. Jednak nie mieszkała w internacie jak inne uczennice, dochodziła na lekcje z domu, nie mogła zaakceptować panującego tam rygoru. Lubiła sport, lubiła grać w tenisa, pływać, świetnie jeździła konno. Od dzieciństwa była porywcza i uparta, pyszna i próżna – sama tak o sobie pisała, ale pisała też o tym, że wytrwale pracowała nad sobą. Wakacje spędzała w posiadłości rodzinnej na wsi i tam wiele czasu poświęcała na modlitwę, ale też uczyła dzieci katechizmu, pomagała pracownikom fermy, zwłaszcza ubogim.

Od dzieciństwa chciała służyć wyłącznie Panu Jezusowi, gdy miała 14 lat wiedziała, że będzie karmelitanką. Więcej czasu poświęcała na modlitwę, nie zaniedbując przy tym nauki – otrzymywała najlepsze oceny - ani życia towarzyskiego, już wtedy czytała dzieła mistyków karmelitańskich. Jako 17 – latka nawiązała kontakt z Siostrami Karmelitankami w rodzinnym mieście, cieszyła się z tego, ale równocześnie musiała pokonać opór ojca i braci, którzy nie akceptowali jej decyzji. 7 maja 1919 roku mimo rozdarć rodzinnych, (matka i siostra sprzyjały) jej wstąpiła do klasztoru Sióstr Karmelitanek. Rozpoczęła nowicjat, przyjęła imię: Teresa od Jezusa. W marcu 1920 r. powiedziała spowiednikowi, że w ciągu miesiąca umrze. Od Wielkiego Piątku trawiła ją wysoka gorączka. Ciężko chora na ostrą odmianę tyfusu, przyjęła sakramenty święte i złożyła śluby zakonne. Zmarła 12 kwietnia (w poniedziałek w okresie wielkanocnym) 1920 roku. Jej pragnieniem było: Poświęcić życie za grzeszny świat.

Jan Paweł II beatyfikował ją 3 kwietnia 1987 roku, a kanonizował 21 marca 1993 roku, wtedy w homilii mówił: „Ta chilijska karmelitanka, (…) daje zsekularyzowanemu społeczeństwu, odwracającemu się od Boga, wyraziste świadectwo życia. Głosi dzisiejszemu człowiekowi, że zazna prawdziwej wielkości i radości, wolności i spełnienia, jeśli będzie kochał Boga, wielbił Go i Mu służył. Życie bł. Teresy jest jakby cichym wołaniem zza klauzury, że „Bóg sam wystarczy!” Jest wołaniem skierowanym szczególnie do młodych, spragnionych prawdy i szukających światła, które nada sens ich życiu. Młodzieży narażonej nieustannie na wpływy kultury przenikniętej erotyzmem, społeczeństwu mylącemu prawdziwą miłość - która jest darem - z hedonistycznym wykorzystaniem drugiej osoby, ta młoda dziewczyna z Andów ukazuje dziś piękno i szczęście promieniujące z czystych serc. (…)

Młoda chilijska święta była nade wszystko duszą kontemplacyjną. Spędzała na modlitwie i adoracji długie godziny przed tabernakulum i u stóp krzyża w swojej celi, zanosząc prośby i ofiarowując się za odkupienie świata, wspomagając mocą Ducha działalność apostolską misjonarzy, a zwłaszcza kapłanów. „Karmelitanka jest siostrą kapłana”. Rzecz jasna, życie kontemplacyjne na wzór Marii z Betanii nie zwalnia Teresy z obowiązku służenia jak Marta. W świecie, w którym ludzie walczą nieustannie, aby się wywyższyć, by posiadać i panować, ona uczy nas, że szczęście polega na pokornej służbie wszystkim, za przykładem Jezusa, który nie przyszedł, aby Mu służono, ale by służyć i by dać życie na okup za wielu (por. Mk 10, 45).”

13 kwietnia wspominamy bł. Serafina Morazzone, prezbitera.

Bł. Serafin urodził się w Mediolanie 1 lutego 1747 roku, jako syn Franciszka i Anny Marii, miał jeszcze troje rodzeństwa. Rodzina żyła ubogo, ojciec prowadził sklep ze zbożem, ale dochód wystarczał tylko na najpilniejsze wydatki. Gdy miał 13 lat zmarła jego matka. Od dzieciństwa pragnął być kapłanem. Ponieważ rodzice nie mogli uiścić opłaty za naukę, został przyjęty przez księży jezuitów, którzy prowadzili szkołę bezpłatną. Od wczesnej młodości godził naukę ze służbą w kościele, a także pracą na własne utrzymanie. Bieda nie była mu obca. Z tego też powodu jego przygotowanie do kapłaństwa trwało dłużej. Wszystkie wynikające z tego trudności, upokorzenia znosił spokojnie, pogodnie. Święceń kapłańskich udzielono mu 9 maja 1873 roku, gdy miał 26 lat.

Zaraz po święceniach został posłany do parafii św. Jana Chrzciciela w uroczej miejscowości Chiuso w Lombardii. Tam odprawił swoją pierwszą Mszę św. i posługiwał 49 lat, aż do śmierci 13 kwietnia 1822 roku. Gdy przybył mieszkało tam 185 osób. Była to mała zapomniana wioska. Bardzo wiernie i z wielkim poświęceniem podjął posługę proboszcza. Nie zrezygnował z niej, gdy mu proponowano pracę w innych, bogatszych parafiach czy godności kościelne. Parafianie zapamiętali, że długo się modlił w kościele. Nabożeństwa sprawował bardzo pobożnie i starannie, wygłaszał piękne, poruszające i pouczające kazania. Katechizował dorosłych i dzieci, dzieci uczył czytać i pisać. Codziennie odwiedzał chorych, dzielił się z nimi jedzeniem i tym co było im najbardziej potrzebne, jeżeli już nic nie miał – ofiarował swoją obecność, przy ciężko chorych czuwał w nocy. Świadomie wybrał bardzo skromny, ubogi styl życia. Był cenionym spowiednikiem, ludzie, także z okolicznych miejscowości, przychodzili do Chiuso i nieraz godzinami czekali w kolejce do spowiedzi, a „błogosławiony” Serafin – już za życia go tak nazywano – cierpliwie spowiadał. Parafianie cenili jego osobistą świętość i ofiarną służbę kapłańską. Nazywano go też „włoskim proboszczem z Ars” – tylko mało znanym.

Papież Benedykt XVI 26 czerwca 2011 roku – w dniu jego beatyfikacji, powiedział, że był wzorowym proboszczem z rejonu Lecco na przełomie XVIII i XIX wieku.

11 kwietnia wspominamy bł. Sancię z Coimbry, dziewicę.

Sancja urodziła się w Coimbrze w Portugalli około 1180 roku. Była córką króla Sancho I. Po śmierci ojca 26 marca 1211 roku wyrzekła się należnego jej tytułu królowej, zamku oraz majątku nadanego jej przez ojca, na rzecz jej brata, króla Alfonsa II. W ten sposób przyczyniła się do scentralizowania królestwa i umocnienienia pokoju. Zrezygnowała z małżeństwa, gdyż chciała poświęcić swoje życie na wyłączną służbę Bogu. Hojnie obdarowywała Kościół, m. in. była fundatorką klasztoru cysterskiego w Celas koło Coimbry. Wstąpiła do Zakonu Sióstr Cysterek. Tam zmarła 13 marca 1229 roku.

Beatyfikowana była 13 grudnia 1705 roku wraz ze swoją siostrą Teresą przez papieża Klemensa XI.